En vandaag was ik er weer. Het blijft bijzonder. Mis het dus niet zou ik zeggen: de Oude Kerk in Amsterdam, aangepast door Adrián Villar Rojas: donker, sfeervol, geuren, klanken.
Elke dag ™ 26 april 2020. Kijk voor info op:
Adrián Villar Rojas in de Oude Kerk Amsterdam
Ik schreef er over in december op FaceBook n.a.v. Silence Concert dat de volgende vroege ochtend daar was:
…..Ik denk dat het echt heeel gaaf (ouderwets voor cool, leuk, super) is om morgenochtend met het concert in de Oude Kerk te zijn.
Ik was er nl net. Jeetje wat een sfeer. Donker waardoor je als je naar boven kijkt, je afvraagt of er wel een dak op zit of dat je in een zwarte nacht kijkt. Terwijl de regen uit de geluidsboxen naar beneden klettert. Later wennen je ogen. Bijzonder in echt kaarslicht. Dan ontwaar je de houten gewelven boven je.
En valt je oog op een grafsteen met een soort skelet. Je loopt door en hoort andere geluiden. Gekraak, geloei. Je oog valt op een graf(?)-steen met een koe.
Later scheurt het geluid van een saxofoon door de gewelven.
Overal zandzakken tegen de balken. Schotten. Zo beschermden ze de kerken in de oorlog. Lijken wel hutten van een dorp van een eeuwenoude nomadenstam. Of bijenhuizen.
En voelt ook als soort loopgraven waar je doorheen gaat.
Mijn telefoon was leeg, dus kon ik (gelukkig) geen foto’s voor jullie nemen. Ik ging tegen een zij-beuk zitten om deze donkere middeleeuwse ruimte om me heen te voelen.
Als ik dan eindelijk de kerk uitloop (ja, ik heb het KOUD), staat er een rij toeristen lastig te doen omdat ze niet gewoon de kerk kunnen bekijken.
Dit lijkt me juist een bijzondere ervaring als je zojuist langs alle rosse dames bent gelopen en eens omhoog hebt gekeken naar die Prachtige Oude Kerk.
Tot zover. En nee, ik ga morgenvroeg zelf niet naar het Silence Concert. Dat is dan weer het nadeel van een vriendje in Gelderland. Want daar ga ik zo naartoe. Laat me weten als je geweest bent! En hoe dat was. DankU
En… Polderlicht geageerde daarop:
Het was goed. De muziek was vrij minimaal en had iets zoekends, maar had duidelijk een eigen, inherente logica: meer en minder voor de hand liggende notencombinaties werden voorzichtig verkend en soms vormde zich een themaatje dat enkele keren (maar nooit even vaak) werd herhaald. Heel mooi (en goed getimed) was het einde dat samen viel met en overliep in het klokgelui van 09.00 uur. Van alle Silence-concerten die ik tot op heden heb meegekregen was dit het meest een ‘stilte-concert’, in de zin van ruimte tussen de noten en het gevoel van introspectie die dat opleverde. De sfeer was bijzonder (het hele koor was voorzien van een enkele kandelaar met slechts vijf kaarsjes), maar ik miste het al luisterend dwalen door de kerk en het langzaam lichter worden in de grote ramen (dat werd nu beperkt tot één smal raam.) Niettemin: zeer de moeite.