Rory Pilgrim
13 oktober - 27 oktober
En toen bleef ik een uur lang zitten bij Rafts. Een film in de laatste zaal van de tentoonstelling. De sfeer, de menselijkheid, de manier van filmen, de muziek. Daar schiet je gemoed van vol.
Ik heb het over me heen laten komen. Vooraf niks gelezen. Dat was prettig. Hij werd ervoor genomineerd voor de Turner Prize in 2023 las ik later. Een film op basis van een heel bijzonder project.
Want zo werkt hij. In projecten. Met mensen. Talig. Muzikaal. Heel erg de moeite waard.
Nu in Landgoed Oud Amelisweerd dé kans om zijn werk te zien. Ik zou de zijn films graag nogeens helemaal zien. Mooi in samenhang met zijn tekeningen en installaties.
Tekst van website Landhuis Oud Amelisweert:
“Sociale betrokkenheid, muziek en aandacht voor taal en dialoog kenmerken het werk van Rory Pilgrim (Bristol, 1988). Pilgrim woont en werkt al zo’n vijftien jaar in Nederland, waar hen een veelzijdig oeuvre opbouwde van (song)teksten, muziekcomposities en -video’s, films, tekeningen, installaties en liveoptredens. Hen brengt belevingswerelden en generaties samen en stelt vragen over samenleven en zorg dragen – voor elkaar, maar ook voor de wereld.
Voor Landhuis Oud Amelisweerd selecteerde Pilgrim drie films naast tekeningen, posters en installaties uit de afgelopen vijftien jaar. Na de Nederlandse verkiezingen in november 2023 moest hen denken aan het gevoel van verlies aan saamhorigheid vlak na Brexit. Dat beïnvloedde diens selectie films – Violently Speaking (2014), The Resounding Bell (2018) en RAFTS (2022) – waarin hen juist zoekt naar verbinding en dialoog tussen generaties en gemeenschappen. Vanuit deze films creëert Pilgrim een scenografie: een ruimtelijke compositie waarin tekeningen, schetsboeken en bijzondere installaties samenkomen.
Rode draad is Pilgrims verkenning van vormen die ondersteuning en veerkracht bieden. Soms uit zich dat letterlijk, in de vorm van reddingsvlotten, vangnetten of draagtasjes als hulpmiddelen voor solidariteit en compassie. En soms op poëtische wijze, in muziek, sprookjesachtige tekeningen of bewegende dialogen. Zo vertelt de kunstenaar een hoopvol verhaal over intermenselijke relaties en gezamenlijke toekomstbeelden.
While resounding the past, we will try and mark the present. We will try to get as close to the future as possible.
Rory Pilgrim, The Resounding Bell, 2018”
En al vind ik dat je eerst lekker open zélf moet kijken; hierbij een recensie van Robert-Jan Muller over de tentoonstelling met weer een andere mooie eigen ervaring. Kun je ook achteraf lezen. recensie Museumtijdschrift