HEROPEND: Chapter 3Three in HEM

Chapter 3Three in het HEM. Ja! de tentoonstelling is heropend. In de weekenden ™ 2 augustus. Tussen 12-19 uur. Wel timeslot boeken. Echte aanrader!

Dankzij de gulle bijdrages aan de crowdfundactie ‘Shoot Us With Love!’ kunnen ze weer open. En als er  genoeg structurele steun komt, kunnen ze in 2021 weer verder gaan met Chapter 4OUR en 5IVE, in samenwerking met Simion(e) van Saarloos en Rem Koolhaas / Samir Bantal. Dat hoop ik zeer.

Lang geleden op een koude dag waren we naar deze tentoonstelling Chapter 3Three in het HEM. En het enige dat we gaan vertellen is: gaan. Niet teksten vooraf lezen. Heeft geen zin. Geeft geen zin. En het is ook uitdrukkelijk niet de bedoeling.

Zintuigen wijd open zetten
Gewoon gaan naar die mooie industrieel plek aan het Noorzeekanaal. Dikke trui aan! En dan mag je 1 voor 1 de ondergrondse schietbaan  in en langs de kunstwerken lopen. Gericht op je zintuigen. Zelf kijken, ruiken, luisteren. Camera op je telefoon afgeplakt. In alle rust ervaren dus zeg maar.

Maarten Spruyt
Bijzondere kunst in een mooi ‘verhaal’ achter elkaar opgesteld. Door gastcurator Maarten Spruyt die heel heel goed een tentoonstelling kan stylen. Ik kende hem niet, maar hij is beroemd zag ik in een leuke docu van Avro Close Up over hem:

maartenspruyt

Toch wat achtergrondtekst, mocht je willen:

In het invloedrijke essay Against Interpretation (1964) bekritiseert Susan Sontag de tendens om kunst meer en meer op basis van intellectuele interpretatie te beoordelen. Een kunstwerk genereert haar eigen vorm van begrijpen, die meer omvat dan inhoud elijke analyses toestaan. De zoektocht naar symbolische betekenis en metaforen kan een diepgevoelde aanraking met kunst juist in de weg staan. ‘Wat nu belangrijk is’ aldus Sontag, ‘is om onze zintuigen te herstellen. We moeten leren meer te zien, meer te horen, meer te voelen.’

Chapter 3HREE
Maarten Spruyt toont werk van 27 kunstenaars en neemt de indrukwekkende architectuur van Het HEM als uitgangspunt. Een groot deel van de op-ervaring-gerichte tentoonstelling vindt plaats in de ondergrondse schietbanen waar het letterlijke gebrek aan uitzicht een unieke context biedt voor een gelaagde belevingswereld op radicaal sensitief niveau.

In de kunstwerken zelf schemert een eeuwenoud artistiek thema door: het menselijke verlangen dichtbij de natuur te komen, door haar te beteugelen of zelfs te vernielen. Nu de scheiding tussen cultuur en natuur die het westerse denken heeft voortgebracht langzaam maar zeker lijkt te verwateren, zoeken we naar nieuwe manieren om onze verhouding tot de wereld te bevatten. Hoe vinden we houvast op een planeet die door de invloed van ons gedrag onomkeerbaar verandert? Hoe kunnen we ons weer met onze omgeving verbonden voelen? En biedt het loslaten van een analytische, beschouwende houding door je onder te dompelen in ervaring hierin soelaas?