We waren weer in Zweden. Ditmaal in het zuiden vlakbij Vilshult. In het huis van Catdogeville. En daar in de buurt is een mooie plek: Wanås Konst.
Wanås Konst is een middeleeuws slot met machtige schuren en een enorme tuin vol beelden. Sinds 1987 steeds aangevuld met nieuwe site-specific sculpturen die in het park blijven na de jaarlijkse tentoonstelling. Een deel van het werk is interactief te ervaren. We klommen, schommelden, hingen wensbriefjes op. Bovendien zie ik dat er veel activiteiten worden georganiseerd. Levend, bruisend, fris….
Het landgoed Wanås is ook: een grote biologische zuilverboerderij, een mooi hotel en een restaurant.
We waren er op een zachte septemberdag en Sil mocht mee in het beeldenpark. De ‘wil van Sil’ is een andere kant op dan kunstkijken. Toch zagen we van alles.
Een boom vol wensen waar je die van jouw aan kunt toevoegen Wish Trees for Wanås (1996-2011). Werk van Yoko Ono die geïnspireerd werd door de bomen die ze als kind zag in de buurt van tempels in Japan. Door alle papiertjes met gebeden die mensen erin hangen, lijken de bomen vol in bloei te staan. In Wanås uitgevoerd met een lokaal type appelboom.
In de verte zag ik ‘The Hunt Chair for Animal Spirits/ van Marina Abramovich. Geïnspireerd door de jacht in Wanås plaatste ze in 1998 in een afgelegen deel van het park een 12 meter hoge stoel met daaraan jachttrofeeën: herten en elanden geweien.
Kunstenaars participeren in een tentoonstelling en dan blijft er werk staan. Zoals de schommel van Molly Haslund. Het thema van de tentoonstelling Dance Me in 2014 was een onderzoek naar dans en beweging in relatie tot beeldhouwwerk. Het werk dat er nog staat: acht schommels. Je kunt ’t-er alleen op een plaatsnemen, maar ik zie al voor me dat er acht personen op zitten en dat vraagt concentratie en samenwerking om tegelijk te schommelen. En veel plezier denk ik.
Antoon had een prettig gesprek met Gormley. En we gingen op in de omgeving middels het gebogen, doorzichtige spiegelglas van Dan Graham.
Kleurig werk van Jacob Dahlgren 104 stalen delen in 108 kleuren.
Mama, mamaaa hoorden we tussen de bomen. Wie was dat irritante kind? Hihi wat bleek; een kunstwerk van Marianne Lindberg de Geer. Door speakers vanuit bomen werd hard, maar ook zacht en angstig geroepen om mama en pappa.
En dan de grote schuren! In 2002 maakte Ann Hamilton op de vijf vloeren van de grote schuur uit 1823 werk in verschillende sferen, verbonden door geluiden die in soort liftschachten op en neer gaan. Geluiden die ze opnam in Wanås als traditionele ‘kudde-lokroep’ van de hoeders, loeiende koeien, koorgezang.
In de andere schuur werk van de ‘legendarische’ Zweedse fotograaf Christer Strömholm (1918-2002). Ook in het park is werk van deze documentaire/verhalen vertellende zweed te zien. Daarnaast gelinkt aan hedendaagse vertellende fotografen zoals Aziz Hazara waar we mooi video-werk van zagen (Afghanistan) en Gosette Lubondo (Democratische Republiek Congo).
We hebben 40% van de beelden gemist, dus komen nog eens terug! Ik mistte o.a. Nathalie Djurberg & Hans Berg waar ik ooit super werk van zag in Göteborg en die ik sindsdien volg.
www.wanaskonst.se
instagram.com/wanaskonst/
facebook.com/wanaskonst