“Uiteindelijk was die 20 minuten fijn voor mij, maar ik had nog veel langer willen kijken. Ik zat ook niet rustig op ’n klapstoel. Dat was niet erg want ik was toch steeds geneigd heel dichtbij te kijken en dan weer veraf (van ver werkt deze foto prachtig). Of van links en rechts…. het beeld schuift, je blijft de coulissen inlopen.”
Zoals ik al eerder schreef: kunst kijken is (voor mij in ieder geval) een vorm van meditatie. Aandacht, concentratie, je hersenen andere wegen laten bewandelen, je uitdagen of laten wegdromen. Ik merk dat ik dat heel erg mis nu alle live cultuur al zo lang is gesloten. Online kunst kijken biedt die ervaring geheel niet. Ik ben maar gaan mediteren maar dat brengt slechts een stukje hulp; de ontspanning.
Im Wald
Kort gelee werden galeries weer toegankelijk. Ik was zeer onder de indruk van de tentoonstelling van Erwin Olaf in Ron Mandos Galerie ( Im Wald van Erwin Olaf komende dagen laatste kans!).
Wel had ik het gevoel dat ik slechts gesnuffeld had aan zijn werk. En… als je langer naar een kunstwerk kijkt (ja, daar heb je mij weer) dan gebeurt er echt iets anders. Dus boekte ik wederom een moment om middels Art Based Learning technieken* rustig naar een van zijn werken te kijken.
In der Abenddämmerung
Afgelopen zaterdag liep ik weer tussen de prachtige foto’s van Erwin Olaf en ‘liet’ me kiezen door een werk. Dit is een snel en intuïtief proces. Na twee rondjes bleek In der Abenddämmerung me sterk te emotioneren. Twee mannen in een bos. Ik weet dat het Erwin Olaf zelf met zijn geliefde is. Maar dat liet ik los bij het kijken.
Ik deed oordopjes in om het gepraat van andere bezoekers uit te sluiten, nam mijn schrijfboekje en keek onderzoekend in het ‘bos’ rond.
Wat zag ik?
Ik tekende wat boomvormen na, vroeg me af hoe groen het er zou zijn, of het zou ruisen (nee, het leek me windstil), wat ik zou ruiken, of het zou kraken onder mijn voeten. En of ik beesten zou horen ritselen. Ik zag ze niet. Of toch wel? Een paar oplichtende ogen onder een boomwortel (vosje?), een donkere vlek in een boom (uil?) en plots voelde ik dat ik zelf hier geen mens maar een hertje was dat onder het bladerdek vlak boven mijn hoofd naar de mannen keek (verdekt opgesteld gluurde?).
Toen richtte ik me op de mannen. Er is ongelooflijk veel emotie. De jongeman met blote benen en genegen hoofd loopt alleen het bos in. Rugzak op. De andere man, zonder wandelschoenen en met weekeindtas in een gespannen hand blijft achter. Tsja, toen kwamen de tranen weer in mijn ogen.
Vor der Felswand
Ik draaide me om naar een andere foto van Erwin Olaf. Daar staat de jongeman in de korte broek, met opgeheven hoofd naar een bergwand te kijken. Kwam hij daar terecht nadat hij het bos in liep?
Er is ook een andere foto van deze plek. Dan staat Erwin Olaf naar de bergwand te kijken. Met een heel andere blik (foto geïnspireerd op Der Wanderer über dem Nebelmeer van Casper David Friedrich). Er is nog zoveel om uit te vinden rond deze serie Im Wald. Dat is mooi verdiepend. Maar vergeet vooral ook niet je eigen verhalen te maken.
Mijn grote vriendin had op precies hetzelfde moment een timeslot geboekt. Het is leuk om te denken dat dat geen toeval kan zijn. Bovendien heet ze Sylvia, wat afgeleid is van het Latijnse woord voor…bos of woud.
Grappig is nu achteraf om te horen wat anderen in deze foto zagen. Bijvoorbeeld ‘een stijve man, een beetje een gluurder’ (dat zei Sylvia niet). En thuis vond ik nog het verhaal dat Erwin Olaf vertelt over de aanleiding voor dit werk. Voor mij was het prettig dat ik niet teveel over de achtergrond wist zodat ik open kon kijken. Maar het is wel heel mooi om zijn verhaal te horen en de muziek te beluisteren die de aanleiding vormt. Uit de Vier letzte Lieder van Richard Strauss op (onderstaande) tekst van Joseph von Eichendorff.
Nog één week kans
Laatste kans: woe, do, vrij (zaterdag 22 mei is al vol) om dit bijzondere werk van Erwin Olaf in deze prachtige grote afdrukken te zien. Dat is zoveel mooier dan op je scherm of in een boek. Werk dat gaat over onze omgang met de natuur, met onze diversiteit en over de pandemie. Over nú dus en dat is belangrijk.
Links
Over de tentoonstelling:
Im Wald van Erwin Olaf
Over Art Based Learning:
Creativiteit opwekken
Leren ván een kunstwerk
Over:
Kunst als meditatie
Nog even (voor mezelf ook) de tekst van Im Abendrot
Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand;
vom Wandern ruhen wir beide
nun überm stillen Land.
Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft.
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.
Tritt her und lass sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit.
Dass wir uns nicht verirren
in dieser Einsamkeit.
O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot.
Wie sind wir wandermüde–
Ist dies etwa der Tod?